Όπως υποστηρίξαμε και σε προηγούμενό μας άρθρο (
Βρίσκονται σε πανικό!),
η ορατότητα που κερδίζουμε με αγώνες, συλλογικές αλλά και ατομικές προσπάθειες, με πείσμα, υπομονή και όραμα για ένα καλύτερο και ανοιχτό στο "διαφορετικό" αύριο,
ενοχλεί! Κάθε δικό μας βήμα προς τα εμπρός, κάθε κίνηση που αναδεικνύει την lgbt ατζέντα και κάθε συμμαχία που αποκομίζουμε στον αγώνα μας για ίσα δικαιώματα, τους προκαλεί εκνευρισμό, τους "τσιτώνει" και τους γεμίζει φόβο...ναι καλά διαβάσατε....φόβο....γιατί πώς αυτοί θα αισθάνονται μετά ανώτεροι, καλύτεροι, "άριοι", αν δεν έχουν κάποιους από κάτω τους να τους καταπιέζουν...αν δεν υπάρχουν "χειρότεροι", υποδεέστεροι...ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από αυτούς στην κοινωνική τάξη...ώστε να μην νοιώθουν άσχημα για τα δικά τους τα "χάλια"....και με τη σειρά τους και αυτοί να μπορούν να ξεσπούν...να ασκούν την ίδια ακριβώς βία (κοινωνική, λεκτική, ταξική, σωματική, σεξουαλική κλπ) που υφίστανται από τους "άνωθεν"...(ξυλο)φορτώνοντας στην ουσία στις λάθος πλάτες την ενοχή και το φταίξιμο για την "κακή" τους μοίρα.
"Και αφού εγώ καταπιέζομαι και ανέχομαι τη μ@λ@κί@ του καθενός, εσύ ποιος νομίζεις πως είσαι και αντιδράς...και μας το παίζεις και επαναστάτης...και έχεις και το θράσος να σηκώνεις το κεφάλι και να νιώθεις περήφανος γι'αυτό που είσαι; Καλύτερος είσαι εσύ από μένα;"
Φόβος...μην τυχόν και συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για τα δικά τους προβλήματα όπως και για την λύση τους...
ΦΟΒΟΣ...μην άδικα σπατάλησαν τη ζωή τους κατηγορώντας τους άλλους και μένοντας οι ίδιοι σκυφτοί και αδρανείς...
