Όλοι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αφού η ακροδεξιά στην Ευρώπη αποτελεί πλέον γεγονός. Η τάση της μάλιστα είναι επιταχυνόμενα ανοδική, αφού οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να ασχοληθούν με την ουσία των κοινωνικών ανισοτήτων, της αυξανόμενης οικονομικής δυσπραγίας και των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών, βασιζόμενοι στις θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τους αρχικούς της εμπνευστές.
Σε αυτό το πλαίσιο, αντιλαμβανόμαστε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα (και επομένως και τα lgbtqi δικαιώματα) βρίσκονται (και θα βρίσκονται όλο και περισσότερο) διαρκώς στο στόχαστρο όλων εκείνων που χρησιμοποιούν τις παρούσες δομές και διαδικασίες διακυβέρνησης, προκειμένου να περάσουν με «δημοκρατικό περιτύλιγμα» τις φασιστικές τους αντιλήψεις στους πολίτες της Ε.Ε. Χρησιμοποιούν, λοιπόν, τη μέθοδο της (δικτατορίας της) πλειοψηφίας, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την καταπίεση και τον ρατσισμό, ψηφίζοντας σχετικούς νόμους, ακόμα και όταν οι τελευταίοι αντικρούουν τόσο στα θεμελιώδη δημοκρατικά αξιώματα όσο και στον Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.