Όλοι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αφού η ακροδεξιά στην Ευρώπη αποτελεί πλέον γεγονός. Η τάση της μάλιστα είναι επιταχυνόμενα ανοδική, αφού οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να ασχοληθούν με την ουσία των κοινωνικών ανισοτήτων, της αυξανόμενης οικονομικής δυσπραγίας και των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών, βασιζόμενοι στις θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τους αρχικούς της εμπνευστές.
Σε αυτό το πλαίσιο, αντιλαμβανόμαστε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα (και επομένως και τα lgbtqi δικαιώματα) βρίσκονται (και θα βρίσκονται όλο και περισσότερο) διαρκώς στο στόχαστρο όλων εκείνων που χρησιμοποιούν τις παρούσες δομές και διαδικασίες διακυβέρνησης, προκειμένου να περάσουν με «δημοκρατικό περιτύλιγμα» τις φασιστικές τους αντιλήψεις στους πολίτες της Ε.Ε. Χρησιμοποιούν, λοιπόν, τη μέθοδο της (δικτατορίας της) πλειοψηφίας, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την καταπίεση και τον ρατσισμό, ψηφίζοντας σχετικούς νόμους, ακόμα και όταν οι τελευταίοι αντικρούουν τόσο στα θεμελιώδη δημοκρατικά αξιώματα όσο και στον Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Για παράδειγμα, μαθαίνουμε ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας (ÖVP) και το ακροδεξιό Κόμμα των Ελεύθερων (FPÖ) σχεδιάζουν να καταστήσουν υποχρεωτική τη χρήση της γερμανικής γλώσσας στα σχολεία της Άνω Αυστρίας, ακόμη και κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Τα δύο κόμματα συμφώνησαν να διοικήσουν από κοινού αυτήν την επαρχία στη βόρεια Αυστρία μετά τις τοπικές εκλογές που διεξήχθησαν στα τέλη Σεπτεμβρίου και σημαδεύτηκε από την μεγάλη άνοδο του FPÖ του λαϊκιστή Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε. Η "συμφωνία εργασίας" που σφραγίζει τη συνεργασία τους προβλέπει μεταξύ άλλων ότι ορισμένα κοινωνικά επιδόματα θα εξαρτώνται από την "προθυμία ενσωμάτωσης" και καθορίζει ότι η γλώσσα που θα ομιλείται στο σχολικό περιβάλλον θα είναι αποκλειστικά η γερμανική, ακόμη και εκτός των ωρών του μαθήματος. (Πηγή: euro2day.gr)
Το δυστύχημα στην όλη υπόθεση είναι ότι ο οποιοσδήποτε αντίλογος περιορίζεται στην αντίδραση της οποιασδήποτε (αντιπολιτευτικής) μειοψηφίας και ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που ενδεχομένως να ασχολούνται με αυτά τα θέματα. Ωστόσο, Δημοκρατία δεν σημαίνει ό,τι πει η πλειοψηφία. Δημοκρατία σημαίνει σεβασμός ορισμένων ελευθεριών και δικαιωμάτων, κοινών για όλους τους πολίτες, που έχουν τη βάση τους στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στην ελευθερία έκφρασης. Πώς όμως εξασφαλίζονται αυτές οι ελευθερίες; Πώς προστατεύονται από την Πολιτεία, όταν η ίδια επιβάλει με νόμους, ανάλογα με τις πλειοψηφίες που τους στηρίζουν, την καταπάτησή τους; Η αδυναμία μας αυτή να ορίσουμε έναν ανεξάρτητο θεσμικό και αυτεπάγγελτο “προστάτη – εγγυητή” της δημοκρατικότητας των λειτουργιών των χωρών της Ε.Ε. είναι το μέγιστο πρόβλημα, αλλά και η λύση ταυτοχρόνως. Η διαδικαστική πολυπλοκότητα των σύγχρονων θεσμικών οργάνων, όπως ο ΟΗΕ και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, απαιτούν πολύ χρόνο και χρήμα, γεγονός που αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε να διεκδικήσει το δίκιο του, ενώ οι αποφάσεις τους δεν είναι ούτε άμεσες ούτε δεσμευτικές, ώστε να αντιμετωπίζουν την φασιστική ιδεοληψία ορισμένων ακριβώς τη στιγμή της διάχυσής της στο νομοπολιτικό πλαίσιο μίας κοινωνίας (πριν δηλαδή κάνουν τη ζημιά).
Ίσως κάποιους να μην τους συμφέρει ένα τέτοιο θεσμικό όργανο, που θα αποκαθιστά άμεσα την Δημοκρατία και επομένως η δημιουργία του να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Τι θα γίνει όμως όταν οι πλειοψηφίες αλλάξουν συμπεριφορά και τάση; Είναι η ακροδεξιά η ανερχόμενη δύναμη ή μήπως η αδράνεια των υπολοίπων της επιτρέπει να ορθώνει ανάστημα και να αυξάνει την ένταση;
Η συλλογική κινητοποίηση και μάλιστα με συντεταγμένη μορφή είναι πλέον ανάγκη επιτακτική. Οι δημοσιογράφοι, τα ΜΜΕ και οι κοινωνικοί φορείς πρέπει να θέσουν τα πράγματα όπως πραγματικά έχουν και να μην “χαϊδεύουν τα αυτιά” των εκάστοτε κυβερνώντων. Η προβολή των κοινωνικοπολιτικών θεμάτων μέσω επιστημονικών αναλύσεων μπορούν να αποδώσουν την πραγματική διάσταση των ζητημάτων που τίθενται. Η αληθινή πληροφόρηση (και όχι η “φιλτραρισμένη”), ο διάλογος και ο προβληματισμός συμβάλλουν στην κατανόηση, στην εξέλιξη της γνώσης. Και η γνώση είναι δύναμη…δύναμη για όλους εμάς που διεκδικούμε ένα καλύτερο σήμερα (και όχι πλέον το αύριο), δύναμη που δεν θέλουν να αποκτήσουμε για να μπορούν να μας ελέγχουν. Με την κατευθυνόμενη πληροφόρηση μας μαθαίνουν να μισούμε ο ένας τον άλλον, να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να αλληλοσκοτωνόμαστε, προσπαθώντας να επιβληθεί ο ένας στον άλλον. Έτσι όμως επιλέγουμε να καταναλωνόμαστε στο να προσπαθούμε να κατακτήσουμε τη θέση του “σπιούνου” στο πλευρό του Βεζίρη, αντί να μαχόμαστε να γίνουμε εμείς ο Βεζίρης.
Ο Πλάτωνας το είχε θέσει πολύ σωστά…
«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»
Από τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι η πληροφόρησή μας, η ενεργή ενασχόληση με τα κοινά, η οργάνωση και η συντεταγμένη και μεθοδική κινητοποίηση είναι ζήτημα επιβίωσης…είναι ζήτημα Δημοκρατίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου