Ο ρεαλισμός, η αγωνιστική διάθεση, η αντίληψη περί συλλογικότητας, καθώς και η γλυκιά οσμή ελπίδας που αναδύονται μέσα από τα λεγόμενα της κας Γαλανού μας επιτρέπουν να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, παρά τα όσα προβλήματα που μας βαραίνουν. Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα και σίγουρα για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή και ο ΣΥΔ δηλώνει συνεχώς το παρόν σε έναν ατέρμονο αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Απολαύστε παρακάτω μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης:
Πόσο δύσκολο είναι για ένα τρανς άτομο σήμερα να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του απέναντι στους θεσμούς και την πολιτεία;
[...] Χρειάζεται πολλές φορές να οπλίζεσαι με τεράστια υπομονή, να υπομένεις φρικτές παραβιάσεις της ιδιωτικότητάς σου, να χρειάζεται να αποδεικνύεις πως είσαι εσύ και όχι ελέφαντας και άλλα πολλά.
Τι θα άλλαζε πραγματικά για τα τρανς άτομα στην Ελλάδα η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου;
[...] Δεν λέω πως θα άλλαζε τα πράγματα δια μαγείας για τους τρανς ανθρώπους, όμως θα ήταν ένα σημαντικό βήμα για την απαλλαγή απ’ όλες αυτές τις διακρίσεις και αποκλεισμούς που περιέγραψα προηγουμένως. Κατ’ αρχήν όταν η ταυτότητα και τα λοιπά έγγραφα ταυτοποίησης θα βρίσκονται σε συμφωνία με το κοινωνικό φύλο, τουλάχιστον δεν θα είναι αυτή η αιτία που θα αντιμετωπίζουμε δυσβάστακτες διακρίσεις στην καθημερινότητα, στις συναλλαγές μας. Οι προκαταλήψεις θέλουν δουλειά πολλή για να ξεπεραστούν, όμως θα πάψει να υπάρχει αυτό το θεμελιώδες εμπόδιο, και η καθημερινή παραβίαση της ιδιωτικότητάς μας. [...]
Έχουν αυξηθεί τον τελευταίο καιρό οι θεσμικοί υποστηρικτές της τρανς κοινότητας;
Πιστεύω και το βλέπω καθημερινά πως ναι. Κατ’ αρχήν έχω την αίσθηση πως σιγά-σιγά και χάρη στην επίμονη και μεθοδική δουλειά που γίνεται, αλλάζουν ή εν πάση περιπτώσει «μαλακώνουν» συνειδήσεις. Αρκετοί άνθρωποι όταν το 2010 που ξεκινήσαμε με κοιτούσαν με δυσπιστία όταν τους έλεγα πως πρέπει να αλλάζουν τα έγγραφα των τρανς ανθρώπων χωρίς ιατρικές προϋποθέσεις, παρεμβάσεις ή ψυχιατρικές διαγνώσεις, αλλά μόνο με βάση τον αυτοπροσδιορισμό. Μου απαντούσαν «μας πώς; έτσι χωρίς καμία προϋπόθεση;». Σιγά-σιγά άρχισαν να καταλαβαίνουν και μετά από πολύ κόπο πως είναι διαφορετικό πράγμα η μετάβαση (transition) που επιθυμεί ή όχι ένας τρανς άνθρωπος να κάνει, και εντελώς διαφορετικό τα ανθρώπινα δικαιώματα που δεν πρέπει να παραβιάζονται. Αυτά τα δύο πρέπει να αποσυνδέονται.[...]
[...]
Έχεις δηλώσει πολλές φορές ότι άλλο ο ακτιβισμός και άλλο η πολιτική. Πού εντοπίζεις τη σύγκρουση συμφερόντων;
Δεν θα το έλεγα ακριβώς σύγκρουση συμφερόντων. Απλά είναι διαφορετικά, διακριτά πράγματα. Ο ακτιβισμός είναι στα σίγουρα μορφή πολιτικής, αλλά έχουν σημαντικές διαφορές: στην πολιτική ενδιαφέρεσαι αναπόφευκτα για τις πολιτικές ισορροπίες, και επίσης στην πολιτική πιο πολύ παίζουν ρόλο οι πλειοψηφίες. Στον ακτιβισμό όχι: η δουλειά ενός ακτιβιστή είναι μεν να προσπαθήσει σιγά-σιγά να πείσει την κοινωνία, όμως αυτό που τον ενδιαφέρει πιο πολύ δεν είναι αυτό: είναι να καταφέρει να βρει απέναντι στον τοίχο που βρίσκεται μπροστά του, τις ρωγμές, ή αν θέλεις να τις δημιουργήσει, να ανοίξει ένα παράθυρο, ώστε να περάσουν από μέσα οι ιδέες του, όχι οι πλειοψηφίες. [...] Ακτιβισμός αυτό σημαίνει: κόντρα στις πλειοψηφίες, κόντρα σε παγιωμένες αντιλήψεις, να ανοίγεις ένα μικρό παράθυρο να μπαίνει φως και σιγά-σιγά να γεμίζει όλο το δωμάτιο φως. [...]
Έχεις μιλήσει πολλές φορές για την ανάγκη διαφάνειας και δημοκρατίας στα εσωτερικά των οργανώσεων. Δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητα ή έστω μέρος του ελεγκτικού μηχανισμού του κράτους ως προς το πλαίσιο λειτουργίας τους;
Χμ, θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, αλλά όπως ξέρουμε καλά δεν είναι στην πράξη. Η δημοκρατία έχει μεν τις νίκες της, αλλά είναι ασταμάτητη μάχη. Και κάπου πρέπει να φύγει απ’ τον ορίζοντά μας, πως δημοκρατία σημαίνει πηγαίνω μια φορά στα τέσσερα χρόνια και ψηφίζω. Η δημοκρατία θέλει ενεργούς πολίτες, πολίτες ενημερωμένους, που παρεμβαίνουν με τον τρόπο που καθένας και καθεμιά μας μπορεί, είτε ατομικά είτε συλλογικά. [...]
[...]
Δεδομένης της αποδοχής που έχει το ΣΥΔ πλέον από την ελληνική κοινωνία, τους θεσμούς αλλά και από το πολιτικό κατεστημένο, πού εντοπίζεις το στοίχημα πλέον για τη νέα γενιά τρανς ακτιβιστών και ακτιβιστριών;
Κατ’ αρχήν πρέπει προς στιγμήν να δουλέψουμε πολύ περισσότερο στην ενημέρωση της κοινωνίας, αλλά και θεσμικά. [...] Έχω την αίσθηση πως σύντομα θα έχουμε σημαντικά νέα στην νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, καθώς επίσης και στην τροποποίηση των νομοθεσιών κατά των διακρίσεων για λόγους φύλου, ώστε να γίνουν συμπεριληπτικές ρητά προς την ταυτότητα φύλου. Αυτά πιστεύω πως θα τα καταφέρει η δική μας γενιά, σύντομα. Η επόμενη γενιά ακτιβιστών, πρέπει αφενός μεν να δουλέψει προς την κοινωνία περισσότερο, αφετέρου να συμπληρώσει τα δικά μας κενά στη δυαδική αντίληψη του φύλου και τις προκαταλήψεις. [...] Βεβαίως, πριν επιδιώξει οτιδήποτε, θα πρέπει κάποια πράγματα να γίνουν πιο στέρεα να παγιωθούν, και ας ελπίσουμε πως δεν θα γίνει κάποιο πισωγύρισμα, γιατί όσα βλέπουμε σε χώρες της Ευρώπης με την άνοδο εθνολαϊκιστικών και ακροδεξιών πολιτικών, δεν αποτελούν θετικό προμήνυμα.
[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου