Αφιέρωμα του Antivirus στις lgbtqi οικογένειες της Ελλάδας

Ένα μεστό και ταυτοχρόνως πέρα για πέρα ανθρώπινο αφιέρωμα κάνει το περιοδικό Antivirus στις lgbtqi οικογένειες στην Ελλάδα, παραθέτοντας προσωπικές ιστορίες και καθημερινές στιγμές, όπου οι διακρίσεις και η ανισότητα παίζουν δυστυχώς πρωταγωνιστικό ρόλο. Αποδεικνύεται τελικά ότι η ομοφοβία των άλλων και κυρίως η ομοφοβία της Πολιτείας είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές lgbtqi οικογένειες.

Ακολουθούν μικρά αποσπάσματα από το αφιέρωμα:

Η αναγνώριση των οικογενειών μας λέει η Χάρις, θα μου δώσει τον σεβασμό που μου στερούν, μεγαλώνω εξίσου αυτά τα παιδιά αλλά δεν το αναγνωρίζει κανένας άλλος εκτός από τα ίδια. Στο σχολείο, στο γυμναστήριο ή όπου αλλού βρισκόμαστε δεν έχω ρόλο και λόγο”.

Η Στέλλα επισημαίνει ότι, “χωρίς νόμους δεν θα εκπαιδευτεί ποτέ η κοινωνία γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να κάνουν ορατές τις οικογένειες που δημιουργούν. Όσο κι αν μέσα από το διαδίκτυο η κοινωνία βλέπει πλέον ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν οικογένειες σαν τις δικές μας και σε πολλές χώρες είναι ήδη αναγνωρισμένες εδώ είναι σαν να μην υπάρχουμε.”

Παρά τις δυσκολίες και οι δύο επισημαίνουν ότι δεν μετάνιωσαν ποτέ για την επιλογή του να γίνουν γονείς από κοινού και τα μικρά είναι σαφώς δύο χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά που σίγουρα θα ήταν περισσότερο χαρούμενα, ευτυχισμένα και ασφαλή εάν η οικογένειά τους ήταν εξίσου αναγνωρισμένη με τις οικογένειες των φίλων τους. 

[...] 

“Αποφασίσαμε να κάνουμε τη δική μας οικογένεια. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε κανένα νομικό πλαίσιο. Ήμασταν στο σκοτάδι. Πήγαμε σε ένα γυναικολόγο και μας είπε ότι θα χρειαστούμε το σπέρμα ενός δότη. Αρχικά σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε σε κάποιον gay άνδρα για να μας βοηθήσει. Δεν πέτυχε. Θα γινόταν πολύ προσωπικό. Τελικά απευθυνθήκαμε σε μια τράπεζα σπέρματος για να κάνουμε σπερματέγχυση. Και οι δύο θα μπορούσαμε να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία. Αποφασίσαμε να το κάνει η σύντροφός μου. Η επιλογή έγινε καθαρά για τυπικούς λόγους. Συγκεκριμένα γιατί εκείνη είχε ασφάλεια ιατρικής περίθαλψης…”

[...] 

Από την πρώτη στιγμή το παιδί έγινε αποδεκτό από όλους. Από την οικογένειά μας και τον περίγυρο μας. Θυμάμαι, βέβαια όταν πήγαμε να γράψουμε το παιδί μας στον παιδικό σταθμό δεν μας δέχτηκαν, επειδή ήμασταν μια λεσβιακή οικογένεια. Πήγαμε σε έναν άλλο και όλα εντάξει. Κάποιες φορές επίσης, είχαμε πρόβλημα με κάποιες άλλες μαμάδες. Αλλά γενικά δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα. Αυτά σε σχέση με το περιβάλλον. Όσον αφορά τη ανατροφή του παιδιού, δεν φοβηθήκαμε κάτι. Είχαμε αποφασίσει από την αρχή να λέμε την αλήθεια. Από πολύ νωρίς του εξηγούσα ότι οι οικογένειες μπορεί να είναι με δυο μαμάδες, με δυο μπαμπάδες ή με έναν μπαμπά και μια μαμά. Το είχε αποδεχτεί.

[...] 

Ένας gay άνδρας θα αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε πατέρας. Το μόνο που πιστεύω ότι είναι απαραίτητο και πρέπει να είναι προϋπόθεση είναι να είναι ο ίδιος ανοικτά gay, να έχει λύσει τα δικά του προβλήματα ταυτότητας και το περιβάλλον του να γνωρίζει πολύ καλά ποιος είναι. Σε καμία περίπτωση ένα παιδί δεν πρέπει να έρθει για να κλείσει οποιαδήποτε “τρύπα” προσωπική, ψυχολογική ή κοινωνική. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με αλήθεια. Είναι το μόνο όπλο απέναντι σε οτιδήποτε λεχθεί ή ακουστεί στο μέλλον. Το παιδί πρέπει να ξέρει ποιος και τι είναι ο γονιός του και αν αυτός είναι σε σχέση να συμπεριφέρεται χωρίς ενοχή και να εκφράζεται φυσικά όπως κάθε άνθρωπος που αγαπάει τον σύντροφό του. Τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή όταν το περιβάλλον τους είναι ήσυχο και υπάρχει γύρω τους αγάπη. Ένας gay άνδρας δεν κάνει τίποτε διαφορετικό και στο σπίτι του δεν συμβαίνει τίποτε άλλο απ’ ότι σε οποιαδήποτε οικογένεια. Δηλαδή δίνει μπιμπερό, αλλάζει πάνες, λέει παιδικά τραγούδια, νανουρίζει, ξενυχτάει, σε γενικές γραμμές όταν κάποιος παίρνει τον ρόλο του γονιού δεν υπάρχει αυτό που σε άλλες περιπτώσεις θα λέγαμε διαφορετικότητα. Όλα τείνουν σε ένα σκοπό: να μεγαλώσεις το παιδί σου με τον καλύτερο τρόπο.

Οι αναρωτήσεις του τύπου “τι θα του πεις όταν γυρίσει και σε ρωτήσει…” ή “τι θα κάνεις όταν στο σχολείο του πουν για τον μπαμπά του…” είναι απλά φοβίες των άλλων που ως γνωστό υπάρχουν πάντα και εξαπολύονται με οποιαδήποτε μορφή από ανθρώπους που φοβούνται πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους δίπλα τους που έχουν σε σύγκριση με αυτούς μία διαφορετική αντιμετώπιση της ζωής και διαφορετικές νόρμες. Ο φόβος λοιπόν ας μείνει στους άλλους. Όταν θα έρθουν οι στιγμές, γιατί θα έρθουν, να μιλήσεις στο παιδί σου θα το κάνεις με τον ίδιο φυσικό τρόπο που το κάνουν όλοι όταν το παιδί μπει στην περίοδο με τα “γιατί”. Και θα το κάνεις σωστά γιατί μέχρι τότε θα έχεις δουλέψει με όπλο την αλήθεια και θα έχεις δημιουργήσει ένα οικογενειακό περιβάλλον που το παιδί θα έχει αισθανθεί μία ασφάλεια αδιαμφισβήτητη. Άλλωστε πάρα πολλά παιδιά έχουν μεγαλώσει σε μονογονεικές οικογένειες χωρίς αυτό από μόνο του να τους έχει δημιουργήσει επιπρόσθετα προβλήματα.”

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα εδώ.