ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Μα τι χαριτωμένοι που είναι αυτοί οι γκέι!

Μπορεί ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ να βαρέθηκε θανατηφόρα με την ταινία “Pride” που παίζεται αυτή την εποχή στους κινηματογράφους, ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε από το να ασκήσει την κατά τα’ άλλα ξύλινη και στερεοτυπικά αγκυλωμένη κριτική του, αφού πέραν της ταξικής πάλης, πρότυπα και ρόλοι που παραπέμπουν σε κάτι διαφορετικό μοιάζουν να είναι πολύ χαριτωμένα και υπερβολικά λουλουδάτα!! Ο σεξισμός στο απόγειό του!!

Γράφει λοιπόν ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ:

ΜΑΘΙΟΥ ΓΟΥΟΡΚΟΥΣ

Pride

Το 1984-85, πάνω από 160.000 Βρετανοί ανθρακωρύχοι βρίσκονταν σε απεργία για 51 βδομάδες, προασπίζοντας δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η πολύμηνη απεργία τέλειωσε άδοξα, λόγω των κυβερνητικών εκβιασμών, της εξαγοράς και της οικονομικής εξαθλίωσης των απεργών και των οικογενειών τους. Η επιστροφή των ανθρακωρύχων συνοδεύτηκε με πανωλεθρία, κύμα απολύσεων και κυβερνητικά αντίποινα κάθε είδους. Διάφορα τμήματα της βρετανικής κοινωνίας στάθηκαν αλληλέγγυα στους απεργούς. Μεταξύ των πολλών και η κοινότητα των ομοφυλοφίλων - εκείνη την εποχή στόχος των αρχών αλλά και μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Σ' αυτό το ιστορικό πλαίσιο - που στιγματίζεται κι από την εμφάνιση του θανατηφόρου τέρατος του AIDS - τοποθετεί την ταινία του ο Γουόρκους, σκηνοθέτης με προέλευση θεατρική, που με φόντο ένα οξύτατο κοινωνικό δράμα, πλέκει μια ιστορία με μορφή κωμωδίας και χάπι εντ και εστιάζει στη συνάντηση - σύγκρουση μιας ομάδας νεαρών γκέι από το Λονδίνο που συλλέγουν χρήματα για τους απεργούς με τους τραχείς και αφιλόξενους επαρχιώτες της εργατικής περιοχής. Βέβαια αναμενόμενο ότι μετά τις αρχικές δυσκολίες, λόγω προκαταλήψεων κυρίως, γκρεμίζονται όλα τα εμπόδια μεταξύ τους. Μάλιστα, όταν οι γκέι θα χρειαστούν την αλληλεγγύη των ανθρακωρύχων, αυτοί θα είναι εκεί...

 Οι αναφορές στην πολιτική κατάσταση της εποχής ανύπαρκτες. Βέβαια, η ταινία δε θέλει να μιλήσει για τους απεργούς, τους χρησιμοποιεί απλά σαν πλαίσιο μιας ιστορίας που εστιάζει στην εξέλιξη μιας ανθρωπολογικής πραγματικότητας. Η ταινία «Pride» (2014) παίζει στο ίδιο γήπεδο με αντίστοιχα πετυχημένους μύθους/ιστορίες με κοινωνικό πάθος και ειλικρίνεια και καρδιά αουτσάιντερ της δεκαετίας του '90, όπου η ύπαιθρος αναμετριόταν με το άστυ και οι «ελεύθεροι» στοχαστές με τους συντηρητικούς/αντιδραστικούς. Βαρετή, προβλέψιμη νοσταλγία, με οκνηρή αφήγηση. Στην ταινία συστρατεύονται όλα τα μέσα για να βγει κάτι που θα ικανοποιήσει τους πάντες. Θείτσες της επαρχίας ροκάρουν θαρραλέα στο γκέι μπαρ, ξεφυλλίζουν αχόρταγα πορνό γκέι περιοδικά κι ανεμίζουν ένα ροζ δονητή. Ουαλοί ανθρακωρύχοι ξαφνικά λικνίζονται στους ρυθμούς της τζαζ, ενώ άλλοι τους κοιτούν σοκαρισμένοι. Ενώ από την άλλη: Μα τι χαριτωμένοι που είναι αυτοί οι γκέι! Τι χαρούμενοι και τι πολύχρωμοι και τι ωραία που χορεύουν! Αλλά και τι κουράγιο ν' αφήνουν το Λονδίνο και τη Gay Pride (παρέλαση) και να τρέχουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς. Μονοδιάστατοι χαρακτήρες και συνεχής ηθικολογία. Ισως το ουσιαστικό πρόβλημα του φιλμ να εντοπίζεται στην έλλειψη ενός δυνατού, κεντρικού χαρακτήρα, που θα στήριζε όλο το οικοδόμημα...

Με τους: Μπιλ Νάι, Αντριου Σκοτ, Ντομινίκ Γουέστ, Ιμέλντα Στάντον, Πάντι Κονσιντάιν κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία (2014).

Εμείς με τη σειρά μας θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε του ηθικό δίδαγμα της ταινίας, που δεν είναι άλλο από το «η ισχύς εν τη ενώσει», πράγμα το οποίο μόλις πρόσφατα έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό όχι μόνο από την ελληνική lgbtqi κοινότητα, αλλά και από τις υπόλοιπες φίλιες δυνάμεις υπέρ της ισονομίας και της πραγματικής δημοκρατίας.

Βέβαια, καλές οι κωμωδίες, καθώς προσπαθούν να εμπεδώσουν κάποια πράγματα στην κοινή γνώμη με όπλο το χιούμορ, μία στρατηγική προσέγγισης με στόχο το «καλόπιασμα». Ωστόσο, επειδή μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα και για την ποιότητα ζωής ανθρώπων που βρίσκονται υπό διαρκή απειλή, η στρατηγική του «σοκαριστικής αλήθειας» θεωρείται περισσότερο αποτελεσματική, μιας και αποτυπώνουν όχι μόνο την σοβαρότητα του προβλήματος, αλλά και τα μεγέθη που υποκρύπτονται πίσω από τη δήθεν ηθικολογία της ετεροκανονικότητας, όπως για παράδειγμα τις συνέπειες στην ζωή των ανθρώπων από τον αποκλεισμό τους από την αξιοπρεπή εργασία, από τη μη πρόσβαση στην παιδεία, από την ανάρμοστη (τουλάχιστον) αντιμετώπισή τους από το σύστημα υγείας, από τον θεσμικό αποκλεισμό τους από την Πολιτεία σε βασικά δικαιώματα που προστατεύει το ίδιο το Σύνταγμα, παρόλο που τηρούν όλες τους τις υποχρεώσεις απέναντί της, όπως οφείλουν ως πολίτες αυτής της χώρας, από την παντελή απουσία νομικής κάλυψης στις περισσότερες εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους, από την νομιμοποίηση ιδεολογιών (ακόμα και εντός Βουλής) που απειλούν ευθέως τη σωματική τους ακεραιότητα, από τις ομοφοβικές/τρανσφοβικές ενέργειες των Αρχών εις βάρος των lgbtqi ατόμων, από την απόλυτη αδράνεια και την παντελή έλλειψη θέλησης καταπολέμησης ρατσιστικών και σεξιστικών φαινομένων από τους επίσημους κρατικούς και κοινωνικούς φορείς, από…από…από…

Μπορούμε να γράφουμε ατελείωτα χωρίς ανάσα! Ποιος όμως έχει τη δύναμη να δημιουργήσει παγκόσμιο κύμα αγανάκτησης (ανάλογο του κινήματος ευαισθητοποίησης για το HIV), αν όχι τα ΜΜΕ;