Ψώνιζε παντού ερωμένες, από πόρνες μέχρι δούκισσες, έχοντας στόχο να μετατρέψει τη ζωή της σε «ποίημα», όπως έλεγε, γι’ αυτό και ισχυριζόταν πως «το ζην είναι η πρώτη από όλες τις τέχνες». Μολονότι τα δικά της γούστα στις τέχνες ήταν συντηρητικά, μοιραζόταν τον «ενθουσιασμό για το καινούργιο». Όταν η Μάτα Χάρι βρέθηκε μπροστά στο απόσπασμα που την εξετέλεσε το 1917 ως κατάσκοπο των Γερμανών, σύμφωνα με άρθρο το οποίο δημοσιεύθηκε στον «New Yorker» το 1934, φορούσε λευκά γάντια και τη στολή της αμαζόνας που της είχε χαρίσει η Μπάρνεϊ.
Ζούσε ανοιχτά ως λεσβία και ξεκίνησε να δημοσιεύει ερωτικά ποιήματα προς γυναίκες με το δικό της όνομα από το 1900, αφού η ίδια πίστευε ότι μέσω της σκανδαλώδους γραφής της "θα ξεφορτωνόταν τους ενοχλητικούς", εννοώντας του ετεροφυλόφιλους άνδρες. Όταν η Αμερικανίδα Μπάρνεϊ εξέδωσε μια ποιητική συλλογή με «σαπφικά», όπως τα χαρακτήριζε, ποιήματα, ο πατέρας της καταθορυβήθηκε από σχόλιο σε σκανδαλοθηρική εφημερίδα της αμερικανικής πρωτεύουσας, που πληροφορούσε τους αναγνώστες ότι «η Σαπφώ τραγουδά στην Ουάσιγκτον». Αγόρασε, λοιπόν, όλα τα αντίτυπα που υπήρχαν, τα κατέστρεψε και προσπάθησε να την παντρέψει. Η Μπάρνεϊ δεν του το συγχώρησε ποτέ.
Ήταν εναντίον της μονογαμίας και θεωρούσε καταστρεπτική την ανδρική ομοφυλοφιλία, αλλά το πλήθος των ανδρών συγγραφέων και καλλιτεχνών που σύχναζαν στο σαλόνι της συνόψιζε το γούστο και την αισθητική της εποχής, όπως πιστοποιούν οι αναρίθμητες ποιητικές αναγνώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων που οργάνωνε κάθε Παρασκευή, τα κονσέρτα και οι συζητήσεις οι οποίες λειτούργησαν σαν έναυσμα για να γραφτούν σημαντικά έργα.
Το σαλόνι λειτουργούσε ως γέφυρα ανάμεσα στους εκπατρισμένους Αμερικανούς συγγραφείς, που ζούσαν στο Παρίσι αναζητώντας το νέο, το διαφορετικό και την αίσθηση της ελευθερίας, και τους Ευρωπαίους καλλιτέχνες. Το Παρίσι της Μπάρνεϊ ήταν η προέκταση μιας άλλης παγκόσμιας πρωτεύουσας: της «πρωτεύουσας του 19ου αιώνα», όπως το χαρακτήρισε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν.
Πηγή: wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου