“Gregory Style”: Ένα αστέρι γεννιέται!

Η μουσική για τον Γρηγόρη είναι μέσο έκφρασης και κατάθεση ψυχής. Όραμά του είναι να μπορεί μέσα από τη μουσική του να εμπνέει τόσο τους ανθρώπους γύρω του όσο και τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε ο κόσμος να γίνεται καθημερινά όλο και καλύτερος. Σε αυτό του το όραμα πιστεύουν τόσο η δισκογραφική εταιρεία i XRC Records όσο και οι συνεργάτες του, οι οποίοι τον στηρίζουν φανατικά!

Με αφορμή το δεύτερο single, το οποίο παρουσιάστηκε σήμερα για πρώτη φορά στο μουσικόφιλο κοινό, ο Γρηγόρης Κρανταΐδης, γνωστός και ως “Gregory Style”, παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στο Proud Press, θέλοντας να αποκαλύψει πτυχές του εαυτού του, πιο ανθρώπινες και συναισθηματικές, προκειμένου να εμψυχώσει την ΛΟΑΤ κοινότητα στον αγώνα της για ισονομία και ισοπολιτεία για όλους!

Γρηγόρη, πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου. Πώς ήταν ο Γρηγόρης ως παιδί;

Πώς ήμουν ως παιδί; Καταρχάς μεγάλωσα στη Δράμα, στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας, στην οδό Προύσσης 16, και αργότερα σε ένα χωριό λίγο πιο έξω από την πόλη, στην Χωριστή, όπου μέχρι και σήμερα ζουν οι δικοί μου. Είχαμε θυμάμαι μόνο μια σόμπα στο σαλόνι κι όταν κάναμε μπάνιο, τρέχαμε τρέμοντας στο σαλόνι για να μην την αρπάξουμε. Ως έφηβος, ζούσα στον δικό μου ήρεμο κόσμο, χαμένος στα βιβλία μου, στην μουσική μου. Είχα ελάχιστους φίλους, ξέρετε ήμουν αρκετά συνεσταλμένο και χαμηλών τόνων παιδί, απέφευγα τα μπλεξίματα και τις φασαρίες και ήμουν αρκετά φοβισμένο και κλειστό άτομο. Ίσως επειδή ήμουν και θύμα bullying στο Γυμνάσιο, κάτι το οποίο αναφέρω και στα τραγούδια μου. 

Τα lgbt άτομα γίνονται αρκετά συχνά θύματα bullying, ωστόσο ο τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου απαιτεί τη συλλογική προσπάθεια όλων…θεσμών, σχολείου, γονέων και συμμαθητών. Εσύ, πώς το αντιμετώπισες;

Θυμάμαι τότε δεν ήξερα πώς να αντιδράσω για να το σταματήσω. Δεν μπορούσα να αντιδράσω βίαια κι έτσι κλείστηκα στον δικό μου κόσμο (την μουσική μου, τα βιβλία μου), όπου με κάποιον περίεργο τρόπο έβρισκα γαλήνη. Δεν ζήτησα βοήθεια από κάποιον, με αποτέλεσμα να συσσωρεύσω μέσα μου αρνητικά συναισθήματα, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση και φοβίες…όπως λέω και στο καινούριο μου τραγούδι “Pressed emotions and a fear to marry”. Όταν κάποια στιγμή δεν άντεξα, το είπα στην μητέρα μου, η οποία έγινε έξω φρενών και αποφάσισε να βρει τους γονείς του παιδιού που με παρενοχλούσε. Αυτό βέβαια με έκανε να ντρέπομαι ακόμη περισσότερο, γιατί με έκανε να νιώσω εντελώς ανίκανος να αντιμετωπίσω τον “εχθρό” μου και ότι μπαίνει στη μέση η μητέρα μου για να με υπερασπιστεί. Ήταν λίγο dark η εφηβική μου ηλικία, αλλά αυτό με βοήθησε να ωριμάσω και να γίνω αυτός που είμαι σήμερα!

Οπότε, εξαιτίας του εκφοβισμού στράφηκες στη μουσική;

Όχι, ακριβώς! Ήμουν 11 ετών όταν άρχισα να μαθαίνω δειλά δειλά αρμόνιο. Για την ακρίβεια, η αδερφή μου πρώτη ζήτησε να μάθει αρμόνιο και έτσι βλέποντας κι εγώ, ζήλεψα. Επίσης, η μητέρα μου τραγουδούσε όλα τα σουξέ της εποχής με την καταπληκτική φωνή της, ενώ ο πατέρας μου προσπαθούσε να μάθει μπουζούκι, χωρίς και πολύ μεγάλη επιτυχία. Συγγνώμη μπαμπά που το λέω, αλλά έτσι είναι!! 

Την πρώτη τεράστια συγκίνηση την ένιωσα στα 15 μου, όταν άκουσα για πρώτη φορά μια κασέτα με τραγούδια του Μάνου Λοΐζου και τη φωνή της λατρεμένης Χάρις Αλεξίου. Κάτι μαγικό συνέβη μέσα μου, ερωτεύτηκα τη φωνή της, την αισθαντικότητά και τη θλίψη που βγάζει. Άκουγα Αλεξίου για όλη μου την εφηβεία και ακούω ακόμα και σήμερα. Βέβαια, στα επόμενα χρόνια «ερωτεύτηκα» και άλλους πολλούς καλλιτέχνες, όπως Αλκίνοο Ιωαννίδη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιάννη Κότσιρα και πολλούς άλλους.

Άρα το «μικρόβιο» της μουσικής υπήρχε από πριν.

Βέβαια! Όταν άρχισα να πηγαίνω ωδείο και να μαθαίνω τα πρώτα μου τραγουδάκια, οι γονείς μου ήταν εκείνοι που με άκουγαν στο σπίτι και με ενθάρρυναν να συνεχίσω. Στα 13 μου συμμετείχα σε έναν τοπικό διαγωνισμό ταλέντων και στα 20 πια, έπαιξα για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό σε ένα Piano-Restaurant στην Τρίπολη, το “Petit Trianon”, το οποίο σήμερα δεν υπάρχει πλέον. Ήταν στην αρχή μία κλήση, μια αγάπη απλή, ίσως και ένας τρόπος διαλογισμού και χόμπι, που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα το κάνω και επάγγελμα. Είναι και η αδερφή μου ο πιο αυστηρός κριτής μου, διότι πάντοτε μου λέει τα καλά και τα κακά. Είναι απίστευτα έξυπνη, ετοιμόλογη και ειλικρινής!

Ύστερα πολλοί άνθρωποι πίστεψαν σε μένα, ο κόσμος στα μαγαζιά που έπαιζα πιάνο και τραγουδούσα με στήριζε ένθερμα με χειροκροτήματα, με συγχαρητήρια, με τα καλά του τα λόγια. Αυτά είναι η βράβευση του καλλιτέχνη … το ψωμί και το νερό του! Κατόπιν, οι παραγωγοί μου, οι διάφοροι ιδιοκτήτες μαγαζιών και ξενοδοχείων που μου έδωσαν δουλειά…κανείς δεν πορεύεται ολομόναχος στο δρόμο του, αλλά έχει και συνοδοιπόρους!

Μιλώντας για συνοδοιπόρους, η ελληνική ΛΟΑΤ κοινότητα τα τελευταία χρόνια προσπαθεί μέσα από διάφορες εκδηλώσεις, όπως το Athens και το Thesalloniki Pride, να καλλιεργήσει την συλλογικότητα και την κοινή ταυτότητα στα lgbt άτομα, προκειμένου όλοι μαζί, από κοινού, να διεκδικούμε με δυναμισμό τα δικαιώματά μας, που είναι άλλωστε ανθρώπινα δικαιώματα. Ποια είναι η γνώμη σου πάνω σε αυτό;

Γενικά, συμφωνώ με τον θεσμό του “Pride”, από την άποψη ότι είναι ένας πολύ ειρηνικός και ταυτόχρονα μαχητικός, αλλά και πολιτισμένος τρόπος για να διαδηλώσει κανείς και να απαιτήσει άμεση αντιμετώπιση από την εκάστοτε κυβέρνηση και τους πολιτικούς. Διότι κακά τα ψέματα, αλλά πολλά από τα δικαιώματα των lgbt ατόμων παραγκωνίζονται και δεν υπάρχει ίση αντιμετώπιση από τους ίδιους τους νόμους του Κράτους. Γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να δίνονται σε όλους τους ανθρώπους τα ίδια δικαιώματα, ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού!

Θα ήθελες να συμμετέχεις σε κάποιο Pride Festival;

Θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετάσχω στον θεσμό αυτό, με τον τρόπο που εγώ ξέρω και μπορώ να συνεισφέρω, τραγουδώντας δηλαδή και παίζοντας πιάνο! Πιστεύω ότι έτσι, με αυτόν τον τρόπο θα έδειχνα την συμπαράστασή μου στον αγώνα όλων αυτών των ανθρώπων για ίση μεταχείριση και ταυτοχρόνως θα τους διασκέδαζα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος θεσμός χρειάζεται περισσότερη στήριξη από τους καλλιτέχνες, πρωτοεμφανιζόμενους και ήδη αναγνωρισμένους, να τραγουδούν στην σκηνή του Pride, περνώντας μηνύματα καθαρά ενάντια της ομοφοβίας, στηρίζοντας στην ουσία τον θεσμό με ένα ευχάριστο και μελωδικό τρόπο.

Γρηγόρη, πες μας λίγα λόγια για τη δουλειά σου. Με τι είδος μουσικής ασχολείσαι;

Καταρχήν, στον επαγγελματικό χώρο είμαι πιανίστας και τραγουδιστής εδώ και εφτά χρόνια! Βέβαια, ασχολούμαι και με τη συγγραφή στίχων και την μελοποίησή τους. Το πρώτο single που κυκλοφόρησε από την Warner Music τον Ιούλιο του 2012 με τίτλο “Princess” ήταν swing jazz, σύνθεση δική μου και στίχοι Νικολέτας Περάκη και Αργύρη Ναστόπουλου.

Το δεύτερο single μου, το οποίο κυκλοφορεί αυτή την εποχή, είναι τελείως διαφορετικό είδος μουσικής. Λέγεται “Enemy List” και έχω γράψει εγώ τη μουσική μαζί με τον φίλο μου Liviu Lungu, ο οποίος είναι Ρουμάνος και ζει στην Ισπανία. Τους στίχους τους υπογράφω εγώ αυτή την φορά. Το τραγούδι είναι electro-pop, ένα στιλ που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα άγγιζα… Ο φίλος μου ο Liviu ασχολείται με αυτό το στιλ και όταν μου έστειλε ένα δείγμα από το “Enemy List”, με μάγεψε η μουσική του. Στη συνέχεια, βρέθηκα με τον παραγωγό μου, Γρηγόρη Κυπριανό, ο οποίος άκουσε το τραγούδι, του άρεσε πολύ και έτσι αποφάσισε να αναλάβει την παραγωγή του. 

Θα ήθελα να αναφέρω ότι η δισκογραφική μου εταιρεία είναι η i XRC Records, μία αμερικανική εταιρεία με γραφεία και στην Ευρώπη, η φωτογράφιση για το εξώφυλλο έγινε από τον Στράτο Κρυσταλάκη και η επιμέλεια της φωτογραφίας έγινε από τoν Γιώργο Ρηγόπουλο, ενώ η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στο Studio Ηχόμετρο στο Αιγάλεω.

Γρηγόρη, ποια είναι η πηγή έμπνευσης της δουλειάς σου;

Οι στίχοι των τραγουδιών είναι κυρίως αυτοβιογραφικοί, όπως στο “Enemy List”, όπου αφηγούνται όλη μου τη ζωή, από την εφηβική μου ηλικία, όπου και υπήρξα θύμα bullying στο σχολείο. Νομίζω ότι μέσα από τους στίχους διαφαίνεται η επίδραση του bullying στην ψυχολογία του ατόμου και τα προβλήματα που του «γεννάει» στην μετέπειτα ζωή του. Επιπλέον, αναφέρομαι, μέσω των στίχων, και στο θέμα της επιλογής επαγγέλματος, το οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην τρυφερή ηλικία των 17. Κάνουμε λάθος επιλογές, γιατί φοβόμαστε να κάνουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε, μας παραπλανεί η σιγουριά του χρήματος, με αποτέλεσμα μετά από λίγο καρό να είμαστε κενοί.

Το ρεφρέν βέβαια είναι θετικό και αισιόδοξο, μιας και περνάει το μήνυμα στον κόσμο ότι ο κάθε άνθρωπος αξίζει την καλύτερη τύχη και την αγάπη και ότι θα πρέπει να πιστεύει ότι αξίζει ένα καλύτερο αύριο. Στην ουσία, πίσω από το “Enemy List” κρύβεται η ζωή μου, με όλα τα σπασμένα κομμάτια, που βρήκα μόνος μου το κουράγιο να κολλήσω και να σταθώ στα πόδια μου.

Επιπλέον, στο τρίτο κουπλέ του τραγουδιού γίνεται αναφορά στον πρώτο μου έρωτα, ο οποίος ήταν μονόπλευρος, πλατωνικός και αγνός. Μόνο ένα τραγούδι θα μπορούσε να εκφράσει το πόσο μου στοίχισε αυτός ο έρωτας και πως επηρέασε μετά τη ζωή μου… 


Στο παρακάτω link μπορείτε να ακούσετε το καινούριο τραγούδι του GregoryStyle:
http://insideoutmusic.gr/index.php/artists/C/17-gregory-style/songs

Γρηγόρη, σε ευχαριστούμε για αυτή την αποκλειστική και σε βάθος συνέντευξη και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία όχι μόνο στην επαγγελματική σου καριέρα, αλλά και στην προσωπική σου ζωή!

Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να παρουσιάσω τη δουλειά μου και ταυτοχρόνως να έρθω σε μία πιο ουσιαστική επαφή με το κοινό, αναδεικνύοντας την πιο ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα μου!

Η επίσημη ιστοσελίδα του Γρηγόρη στο Facebook είναι η www.facebook.com/GregoryStylemusic .

Μπορείτε, επίσης, να τον ακολουθήσετε στο twitter στο @GregoryStyle1, καθώς και να δείτε τα τραγούδια του στο Youtube, πληκτρολογώντας “Gregorystyle”